امنیت

درود............

نزدیک هفت روز رفتم مسافرت.
تازه غیر از عیدم اینو دوباره جدا رفتیم منو مامانی وبابایی
خیلی خوش گذشت .

از خرید گرفته تا اون هوای ولرم و شبهای خنک اول بهار.از اون جاده سرسبز تا اون غذاهای خوشمزه... من تا عید اشتهام تقریبآ کور بود ولی الان به طرز فجیعی زیاد شده البته زیاد نمی خورم یعنی اصولآکم غذام ولی میل به انواع غذاهای خوشمزه دارم،مثل پیتزا ، فسنجون،هات داگ‌،جوجه کباب،چیپس و خیلی چیزای دیگه..عین بچه ها شدم .مامانم که از بی اشتهایی قبل عیدم خیلی نگران بود الان همش می خنده و می گه خیلی خوشم میاد اینقد ذوق داری واسه غذا و من می خندم و میگم حالا کجاشو دیدین؟

 هنوز دو روز نشده که رسیدیم خونه .چقد دلم واسه شماها تنگ شده و همینطور دوستام مخصوصآاز وقتی فهمیدم پانی جونم دو هفته پیش سرگیجه داشته دو سه روز اونم خیلی شدید،هر چی بهش گفتم برو دکتر مغز و اعصاب گوش نداد به حرفم.حالا هر روز باید زنگ بزنم بهش و بگم بره چک آپ،آخ ... اگه الان پیشش بودم به زور می بردمش دکتر . من نمی دونم چرا اینقدر وابسته بار اومدم بازم هر شب با فکر اونا میرم تو رختخواب.یک لحظه نمی تونم ازشون غافل شم و بدون اونا احساس ضعف و نا امیدی می کنم

میرسم خونه .لباسهامو عوض میکنم.موهامو میبافم،دست و صورتمو میشورم.تو خونه واسه خودم راه میرم. نوشابه رو از تو یخچال برمیدارم و با شیشه سر میکشم. آهنگ دلخواهمو گوش میکنم.دمپایی هامو میکشم رو زمین ،جغ جغ صدا میکنن.
کسی نیست با دقت نگام کنه.کسی هم نیست زل بزنه تو چشمام و منو ببلعه....کسی هم نیست واسه هر کدوم از این کارهای من یه متلک وقیحانه بگه.هیچوقت تا این حد لذت تنهایی و امنیت رو حس نکردم.

 شب ،موقع خواب ،که مامانم با بابایی خونه آقا بزرگم هستن وبه گمونم امشب تنهام قفل کامپیوتری در خونه رو میزنم و یه بار دیگه چک میکنم.اگه این در آکاردئونی و این قفل نبودن تا صبح نمیتونستم چشمامو رو هم بذارم.تو خونه احساس آرامش عجیبی میکنم.

یاد دیروز میفتم که مجبور شدم واسه خرید یه قوطی ذرت ،ساعت ۶عصر برم بیرون .

از پله های پل هوایی که رفتم بالا دیدم دو تا جوون تقریبآ بیست و...ساله ،ایستادن وسط پل.ترسیدم چون تاریک بود ولی برنگشتم .با سرعت از کنارشون رد میشدم که دیدم یه دوربین عکاسی گرفتن طرف من که عکسمو بگیرن !!!!!!؟.دستمو گرفتم جلو ی دوربین و دویدم ....نباید با این جور آدما دهن به دهن میشدم.
از پل که اومدم پایین، تو مسیر فروشگاه یه ماشین پابه پای من اومد و ایست کرد،سرعتمو زیاد کردم وبی اعتنا شدم...نباید با اینجور آدما دهن به دهن میشدم.
موقع برگشتن یه موتوری اومد تو پیاده رو و بسته پشت موتورشو کوبید به من و رفت...نباید یا اینجور آدما دهن به دهن میشدم.
یه پسره توی کوچه دنبالم اومد و متلک بهم گفت...عصبی شدم ولی...نباید با اینجور آدما دهن به دهن میشدم.
یاد روزهایی میفتم که انواع آزار و اذیتهای خیابونی رو دیدم و چیزی نگفتم....چون نباید با اینجور آدما دهن به دهن میشدم.
یاد روزی افتادم که وقتی به یه مرد مزاحم اعتراض کردم،چه جوابی شنیدم و کسی نیومد جلو ازم دفاع کنه و وقتی با گریه رسیدم خونه ،تازه فهمیدم که نباید با اینجور آدما دهن به دهن میشدم.

امروز این نوشته تو سایت زنان به چشمم میخوره:
« خیابانی که در ساعات معمولی روز محل تردد دانشجو ، کارمند ، محصل و بچه و ... است ، شبها محل در آمد و امرار معاش زنان خیابانی است . در این یکی از معروفترین پایتختهای اروپا ّّ لندن ّ آدم هر طور که لباس بپوشد و هر رفتاری هم که داشته باشد ، کسی به چشم دیگری به او نگاه نمی کند.»

آهی از ته دل میکشم که حتی با ساده ترین لباس و بدون آرایش تو خیابون ،احساس ناراحتی و ناامنی میکنم.

بعد حالم از این messege ظهری که رو موبایل همه forward کردن ،به هم میخوره:
« امنیت ،شاخص و ثمره توسعه و بلوغ اجتماعی....»

با خودم میگم ،اگه به جای گیر دادن به آدمای مختلف به بهونه های الکی مثل راه رفتن دخترا و پسرا باهم،یا حجاب دخترا و....،یه اقدامی برا رفع این مزاحمتهای خیابونی میشد ،میتونستین از این شعارها بدین....
امنیت.....
چیزی که مطمئنم برای تمام دخترا و زنهای ایرانی،این روزها خیلی واژه دوست داشتنی ولی دور از دسترسیه.